اشعار

غروب سرخ نگاهش به رنگ ماتم بود           غريب شهرِ خودش نه، غريب عالم بود

چقدر روضۀ كرب و بلا بپا می داشت           به روی سـر در خانه هميشه پرچم بود

اگر چه زخم جگـر تازه می شد اما باز           برای داغ دلـش روضـه مثل مرهم بود

هـمـيـشـه در وسط كـوچـۀ بـنی هـاشـم           پـر از تـلاطم اشـكِ مصيبت و غـم بود

شبی كه در تب آتش بهشت او ميسوخت           شكسته قامت و آشفـته حال و درهم بود

كبـودِ زخـمِ طناب و اسارت و غـربت           چـقـدر در نظـرش كـربـلا مـجـسّـم بود

خلاصه لحـظـۀ آخـر، زمان تـدفـيـنـش           بـسـاط غـسـل و بساط كـفـن فراهم بود

در آن زمان به خـدا هـر دلی پـريـشانِ           شهـيــد بـي كــفــن واديِ مـحــرّم بــود

به زخـم پـيـكـر گـل، بـوريا نمی پـيچيد           اگـر كه پـيـرهـن پـاره پـاره ای هـم بود

منی که بـر همه عـالـم گـره گــشا بودم           مـیــان مـوج مـصیـبــات مـبــتــلا بودم

همیشه غفلت اصحاب دردِسر ساز است           به وقـت فـتـنه چـه بی یـار و آشنـا بودم

کـنـار مـنـبـر من مـکـتـب جـدیـد زدنـد           در آن غـبار زمان چـشـمـۀ هـدی بودم

حقـیـقـت همه قـرآن میان قلب من است           مـنـم که بـر هـمـۀ خـلـق رهـنـما بــودم

شبی که از همه سو ریخـتـنـد در خـانه           فـقـط به یـاد غــریـبـیِ مـرتـضی بـودم

همـین که شـعـلـۀ آتـش به خانه ام افـتـاد           نـفـس نـفـس زدم و یـاد خـیـمه ها بـودم

اگرچه شکر خـدا دختری نسوخت ولی           به یــاد شــام غــریـبان کــربــلا بــودم

کـمی ز روضـۀ  گـودال بـر سـرم آمـد           به گـیـسوان  پریشـان چو در نـوا بودم

نخـورد یک نـوک نـیـزه به پیـکرم امـا            بـه یــاد قــاری بـالای نـیـزه هـا بــودم

می سوخت بین شعـله ها بال و پر تو            آتـش نشـد شـرمـنده از مـوی سر تو

با رفـتن تو آسمـان هم گریه می کرد            آن شـب نبود عمامه ای روی سر تو

پای برهـنه پشت یک مـرکب دویدن             نـگـذاشت نـایی در میـان پـیـکـر تو

دیــدنــد خــیــلی داغــدار کربــلایـی            شام غریبان شـد به پا در محضر تو

در کـوچـه های خـلـوت شهـر مـدینه            تـنهـا غــریـبـی بـود یـار و یـاور تو

جای هـزاران سجـدۀ شـکـرانه دارد            خـنـجر نیـامد بر ضـریح حـنـجر تو

بــاز از دعــای مـادر نــام آشـنـای ما            امشب بساط روضه به پا شد برای ما

خون گـریـه می کـنـند تـمام سـتـاره ها            همراه چـشـم های زمیـن پـا به پای ما

از بوی دود و آتش کوچه مشخّص است            بوی مدیـنه می دهد این گـریه های ما

یک عـدّه از سـقـیـفـه شبیه مغـیره باز            خـون کـرده اند بر جـگـر مـقـتـدای ما

یک پیرمرد پای پیاده! چه روضه ای!            خاکی به سر کنیم از این ماجـرای ما

شیخ الائمه و سر عریان عجیب نیست؟            این ها شده است غـصّـۀ بی انتـهای ما

عالم ز آه، تیره تر از صبح محشر است            خـون جـگـر به دیـدۀ آل پـیـمـبـر است

شهر مدیـنـه گـشـته عـزا خـانـۀ وجـود            رخت سیاه بر تن زهرا و حـیـدر است

گفتم چه روی داده که از خاطرم گذشت            امشب شب یتیمی موسی ابن جعفر است

گـریـنـد بر امـام شـشـم هـفـت آسـمــان            در نه فلک قـیامت عظمای دیگر است

جسمی که آب شد زجفا زیر خاک رفت            در قلب آب و خاک از این داغ آذر است

خواهی اگر که بوسه زنی بر مزار او            قبرش کنار تربت زهـرای اطهـر است

آتـش زدنـــد خــانــۀ او را حـرامــیـان            این اجر خوبی پدر و ارث مـادر است

جز تَلّ خاک نیست نشانی از آن مزار            الحـق که نـنگ آل سعـود ستمگر است

قـامـت خـمـیـده؛ تن شده مانند شمع آب            این شـاهد جـنایت منصور کـافـر است

بر او بریز اشک که این گریه نزد حق            با گـریه بر حسیـن ثـوابش برابر است

با آنکه بسته است به رویش در بـقـیـع            میثم هماره چشم امیدش به این در است

از بوستان فاطمه، عطر و شمیم داشـت            با دوستـان فـاطـمه، لطف عمـیـم داشت

خواندند اهـل معرفت او را "نگین ری"            با آن که نام و شهرت "عبدالعظیم" داشت

این گلشن "حسن" این عـاشـق "حسین"            با مهر و عشق و عاطفه عهدی قدیم داشت

گـل واژه حـدیـث از آن لـعـل جـان فـزا            عطر بهـار وحی و صفای نـسیم داشت

از محضر سه حجت معصوم فیض برد            یعـنی که ره به چشمه فوز عظیم داشت

مثـل کـبوتــران حــرم خــانــۀ "رضــا"            روحــی در آستــان ولایت مقـیـم داشت

شــاگرد پــاک بـاخـتـه مکتـب "جــواد"            دستی پر از کرامت و طبعی کریم داشت

از پــرتــو هــدایت "هــادی" اهــل بیت            راهــی بـه آســتـان خـدای رحیـم داشت

ایمان خویش را به امـامش ارائـه کــرد            با آن که جان روشن و قلب سلیم داشت

بـا خــانــدان وحــی پــل ارتــبــاط بــود            با اهـل بــیت رابطه ای مستـقـیـم داشت

طــور تـجــلــی ســـه امــام هـــمــام را            چون درک کرده بود، مقام کـلیم داشت

شب تا به صبح شعر "شفق" را مرور کرد            مرغ سحر که زمزمه "یا کریم" داشت

ای بلــنـدای عشق قامــت تــو            ای ســلام خـدا به ســاحت تـو

خـاک بوس سیـادت تـو زمین            جایگاهت ولی به عرش برین

آسـمانی تـرین مـسـافـر خـاک            قدر و شان تو کی شود ادراک

ای ذراریّ حـضــرت زهـــرا            بــنــــده ای بــا ارادت زهـــرا

افتـخارت همــین بـس ای والا            باشــی از نســل سیـدالـنُّـجـبــا

بس که بودی تو فاطمه سیرت            مصطـفایی منش علی صولت

در سماوات چون ستـاره شدی            تو اباالقــاسمی دوبــاره شـدی

نـور تـوحـید در نـگـاهت بـود            تـربت عشق سجده گاهت بود

ذکر تحـــلـیـل با تــکــان لبـت            چـشــمۀ  نــور در نـماز شبت

ای روایـت گـــر هــدایـت هــا            راوی صـــادق  روایــت هــا

بس که در عشـق مستـدامی تو            دسـت بـوس چـهـار امـامی تو

تا لبت عرضه ای ز دین کرده            مـعـرفـت پیـش تـو کــم آورده

اعتقادت ز بـس که بنیادیســت            صله اش لطف حضرت هادیست

بهر تحسیـــن تـان بگــفت آقـا            انــت انــت ولـــیــّنــا حــــقـــا

تــو غـــرور اصــالتـّـی منــی            حُسن محضی حسین درحسنی 

آبـــرودار خـــاک مـــایـی تــو            صاحـب ملک خون بهایی تـو 

تو صــفـا بخش دیـن و آیـیـنی            عــزت  سـرزمیــن بـاکـیـنــی 

ملـــک ری از تـو آبــرو دارد            پای تـو هسـتِ خـویش بگذارد 

چــه بــگویــم ز قـدر والایــت            چـه بـگـویم ز شأن عـظمایـت

وصفت این بس زبس عظیمی تو            حـضــرت سیـدالکـریـمـی تـو

شــاه زاده! گدای خود دریـاب            رهگـذر! خاک پای خود دریاب 

پیرمرد عصـا به دست حجاز!            یک نظر سوی خاکیــان انداز  

قـبـلـه خـــاک ما شده حـرمـت            چـشم امیــد مـاست بر کـرمت 

هـر دمـی از زمـانـه دل گیـرم            راه صحـن تو پـیش می گـیرم 

ای قــــرار دل هــوائــی مـــن            مرهـــم زخــم کـربـلایــی مـن 

ای به دل دادگـان تو نـور عین            ای نگـار همیشه شکـل حسیـن

کـوی تو رنـگـی از خـدا دارد            خــاک تــو بــوی کـربـلا دارد

ای فـــــرسـتـــاده رســـول الله            جــانـب خــون بــهـای ثــارالله

تــویی آن یـار بی قــریـن دلـم            هـر شب جمعه هـمـنـشین دلـم

با عـلـی عـهد عشق بستی تــو            سـفـره دار کـمـیـل هـستــی تو

بشنو این درد دل ز نوکر خود            نوکر بی قـرار و مضـطرخود

چه بـگـویـم که قـوم نـامـردان            ملک ما را فروختند چه گران

وای بر ما برسـرشک دوعیـن            قیمت خاک ماست خون حسین

آری ایـن است با تــو درد دلـم            تا قـیــامت ز مــادرت خـجــلم

تحفه ای می دهی که هدیه کنم            کـمکـم کی کنی که گـریه کـنم

حق بده گر ز غصه دل خونـم            قــدر یک عمر گریــه مدیـونم

گرکه نقشم برآب شد تو ببخش            گرکه شادی خراب شد تو ببخش

حـرمت گـرچـه کــربــلا باشـد            کـربــلا کــرب و البــلا بــاشد

کی در این جا سری بریده شده            معـجـری از سـری کشیده شده

کی دراین جا عطش جگر سوزاند            جگــر یک پــدر پسر سوزانـد

باورم نیست شور و زمزمه را            کــربــلای بـدون عـلـقـمــه را

کـربــلا دیــد نیست با یــاسـش            با دو گـلدستـه هـای عـبـاسـش

حاجتی دارم از تو شـاه کریــم            حضرت عشق واجب التعظیـم

خــواهش ســائـلـت ادا فــرمــا            خــاک من خاک کـربــلا فرما

بــرای اوج نـوشـتـنـد بـال وا شــده را            نزول نیست، به معـراج آشـنـا شده را

تو هـمـزۀ اَحَـد و حـمـزۀ اُحـد هـسـتـی            چگونه شرح دهم جلـوۀ دو تا شـده را

قسم به حرمت جعفر تو نـیـز طـیـاری            قـفـس چگـونه بگیـرد تن رهـا شده را

خودی شکستی و آوازه ات فراتررفت            خــدا بلـنـد کند خـاک مصطفی شده را

تو ایـسـتــاده ای و ایـسـتـاده می مـانی            شکست نیست،به دست نبـی بنا شده را

به بازویت"اسد اللّهی" علی وصل است            سپاه نیست جـلــودار، مرتضی شده را

به روی خاکی و پیغمبر خدا مانده است            چگونه جمع کند این جـدا جـدا شده را

کفن که برتن توکرد،گریه کردو نشست            کـنـار پـیـکر تو دیــد بــوریـا  شده را

خــدا به خـواهـر غمدیـدۀ تو رحـم کند            اگر نگـاه کـند جـسـم جا به جا شده را

گـمــان نمی کنم این روح پیکرم باشـد            تــنـی که مُـثـلـه شـده در بـرابـرم باشد

گمان نمی کنم این تکـه های پخش شده            هـمــان عـمــوی رشیــد پـیـمبـرم باشد

بدن مگر بدن کیست این چنین شده است؟            اگــر خــدای نـکـرده بــرادرم بــاشد!

فدای خواهر مظلومه ای که نالان گفت            کنار کشتۀ گودال مو پــریـشان گفت:

گمــان نمـی کـنم این زیر نیـزه افـتـاده            حسیـن فـاطـمـه یعــنی بــرادرم بـاشد

تو را خدا  بگــذارید بـوســه اش بـزنم            که قــول می دهم این بار آخــرم باشد

کفن که نیست عبا نیست، بوریا هم نیست؟            مـخـواه بی کفن این مـرد محترم باشد

دیشب برای دفـتر من همّ و غــم شدی            بی حرف پیشِ مطلعِ حرفِ قـلـم شدی

باور نکـرد نیست سـرانجـام در زمین            مهمانِ رسـمی شب شـعـر خودم شدی

تو از زمان آدم و حـوا، وَ قـبـل از آن            بر روی دست های مشیّـت عـلـم شدی

بی مرحمت که روز شما شب نمیشود            اصلاً تو  آفــریــده برای کــرم شــدی

هشتاد سال و خرده ای انـگـار می شود            از جمع  اهل بیتِ حــرم دار کـم شدی

بـا اتــفــاق هــشـتــم شــوّال آن زمــان            تنها گـریـزِ روضهٔ من در حـرم شدی

ماندم چرا زمین و زمان زیر و رو نشد            مـوقــعــی کـه وارد بـازی ســم شـدی

آن بار هـفـتمی که لبت رنگ سبـز شد            آن بار  هفتمی چه قَــدَر پر ورم شدی

حالا بماند این که چه شد بین کوچه ها            حالا بـماند این که برای چه خـم شدی

«عارف» نگو  دگر، نکند فکر میکنی!            مثل مـؤیـد و شـفـق و مـحـتـشـم شدی

تخریب کرده اند حرم و بارگــاهـتــان            آنها که زنــده انـد به لطف نگــاهـتـان

بر روی مهربـانـیـتـان چـشـم بسته اند            با خود نـگـفــتــه اند چه بوده گناهتان

ازنسل هیزم آورشان که عجیب نیست            آتش زنــنــد دوبــاره دل پـر زآهـتـان

روز سـقـیـفـه بود اگر بی حــرم شدید            یا بـیـن کوچــه بود که بـسـتند راهتان

اول زدند مادر و بـعـدش حـسـیـنـتــان            افتاد بین تیغ و نیزه و شد قـتـلگـاهتان

وقتی رسید یوسف کـنـعـان فــاطــمــه            با او بنا کـنـیــم حــرم دلـبـخــواهـتـان

فـعـلا نشسته است و زغـم آه می کشد            کنج بــقــیــع در شب تار و سیـاهـتان

از صـفـای ضــریح دم نـزنـید            حرفی از بیــرق و علــم نزنید

گریه های بـلـند ممنـوع  است            روضه كه هیچ، سینه هم نزنید

كربـلا رفتـه ها!  كــنار بـقـیع            حرفی ازصحن و از حرم نزنید

زائری خسـته ام  نگــهـبـانـان            بـه خــدا زود می روم، نزنیـد

زائــری داد زد كه  نامــردان            تازیـانــه بـه مــادرم  نـزنـیــد

غـربت ما بـدون خاتمه اســت

مادر ما همیـشه فاطــمـه است

كاش درهای صـحـن وا بشود            شــوق در سینه ها به پا بشود

كاش با دست حضرت مهـدی            این حـرم نیز با صــفا بـشـود

كاش با نغمۀ حســین حـسـیـن            این حـرم مثــل كــربـلا بـشود

در كــنـــار مـزار ام  بـنـیـــن            طرحـــی از علـقـمه بـنا بشود

پس بســازیــم پـنـجـره فــولاد            هر قدر عـقده هسـت وا بشود

چار تا گـنـبـــد طلایــی رنگ            چــار تا مشـــهد الرضا بشود

این بقیعی كه این چنین خاكی ست

رشـك پروانه های افلاكی ست

در هـوایش ستـاره می سـوزد            سیـنه با هر نـظاره می سوزد

هـشـت شـوال آسمان لــــرزید            دید صحن و مناره مـی سـوزد

بــارگــاه بـقــــیع ویــران شــد            دل بی راه و چـاره می سوزد

این حرم مثل چادر زهرا ست            كه دراین جا دوباره می سوزد

این حــرم مـثل خـیـمـۀ زیـنب            كه در اوج شـراره می سـوزد

سـال ها بعـد قـدری آن سـوتـر            چــنــد قـرآن پــاره می سوزد

روزی ایـنجا بهار داشته است            چـار سـنگ مزار داشـته است

به حـریــمـش پــنـاه مـی بـرده            هرکه با هرکه کار داشته است

مثل مشـهد در این حــرم زائر            از خودش اختـیار داشته است

شـانه ی بـی قــرارِ لــرزان و            گــونـه ی آبــدار داشـتـه است

اشک با پلک، رو به روی ضریح            آشـکـــارا قــرار داشــته است

روزگـاری به خـادمیِ بـقـیــع            جـبـرئیـل افتخـار داشتـه است

روی زوّار بــــاز بـــوده حــــرم            زائــرش شــوق یــار داشته است

شاخه هایش به سنگ محکوم است            هر درختی که بار داشته است

گیـرم اینجا خــراب هـم باشــد            دائــمــا آفـــتـــاب هــم بــاشـد

دل مهم است بیـن مــا با قـبـر            گـیرم اصلاً طنــاب هـم بـاشد

گــاه مثـل بقــیع می بـایـســت            در زیــارت شــتـاب هم بـاشد

این خودش باب رحمت است اگر            زدن شیــعه بــاب هـــم بـاشد

چون که اُمّ البنین دراین خاک است            باید ایـنــجا ربــاب هــم بـاشد

بایـد اینـجا شبـیـه کـرب وبـلا            نـالـــه ی آب آب هــم بــاشــد

باید اینجا حـرم درست کـنـنـد            چار تا مثل هم درســت کنـنـد

با امام حـسـن سـزاوار اســت            چند باب الکـرم درســت کنند

بـا طــلا دور مــرقــد سـجــاد            بیتی از محتشم درســت کـنند

به  تــولای بــاقــر و صــادق            صحن دارالقلم  درســت کنند

نـزد ام الـبــنـــین نــمــادی از            مشک و دست وعلم درست کنند

دود مه نه در این مـکـان بـاید            شاعران چـاردم درسـت کـنند

با کریــمان "کـریم خانــی"ها            قـطـعـه ی "آمدم" درست کنند

دورِ گـنـبــد چــهـار گـلــدستـه            ولی از داغ خـم درسـت کـنند

کاش هر چـیز را نمی سـازند            کوچه را دست کم درست کنند

کوچه را در ادامـۀ این طـرح            از حـرم تا حرم درست  کنند

باید بـرای یــار حـریـمـی درست کرد            گنبد برای مرد کــریــمی درست کرد

بـایـد بــرای تـربت خــاکــی مـجـتـبـی            از آه سینه ســوز نسیـمی درست کرد

بر سنگ قبر، جملۀ یا فـاطـمـه نوشت            با قطره های اشک گلیمی درست کرد

باید برای پـاره جـگــر پــاره جامه شد            با نور روضه قلب سلیمی درست کرد

 نفرین برآنکه حرمت آل نبی شکست            نفرین بر آنکه داغ عظیمی درست کرد

ازنسل او کسی حرمش را خراب کرد            بر شیعـیـان عــذاب الیمی درست کرد

ای کاش بـشـنـویم که مهدی قـیـام کرد            یک کاروان، مرید صمیمی درست کرد

ســوی بـقـیــع رفـته و آن بــارگــاه را            بهتر ز بـارگــاه قـدیـمـی درست کـرد

ای کــاش بشنویم که قــبــر کــریـم را            با دست خویش مرد رحیمی درست کرد

یک روز می آیی و علم می سازی            در شهر نــبــی باب کــرم می سازی

مانـنـد گـذشـتــه بلکه بـهـتــر از آن            در خــاک بـقـیـع هم حـرم می سازی

***

من هم آن دم نوحه و دم می سازم            یک شـعـرشـبـیـه مـحـتـشـم می سـازم

مانند کـریـمـخـانـی از شوق بـقـیع            در وصف حرم، ((آمده ام)) می سازم

ای دیده ها به سوی تو یا صاحب الزمان           از غـصّـۀ فـراق تـو الـغـوث و الامـان

حـالا که دشمن از غـم مـا شاد می شود           وقت است تا به شیعه کنی روی خود عیان

از کعبه باز آی و ز رخ پرده را بگیـر           اَحـبـاب را به یـاریِ دیـنِ خـدا بخــوان

هرگز نبوده رسم تو راندن ز کوی خود           هـرگـز نبـوده رسـم تو تـنـبـیه دوسـتان

دسـت مرا ز دسـت عـطایت جـدا مکن           تا روز حـشـر سـایـۀ بـالا سـرم بــمـان

آلـوده ای چـو من، که شـود نـوکر شـما           آقـایـیِ تـو را به هــمه مـی دهــد نـشـان

مـا کـه نـدیـده عـاشـق روی شـما شدیم           این هم کرامتی است از آن چهـرۀ نهان

آیـا مـــرا بــحـال خـودم واگـــذاشــتــی           گیــرم غـلام کـوی تو بَـد داده امـتـحان

عمری است این گدا سرِ کویت نشسته است           سائل به همنشینی تو هست، خوش گمان

گاهی که خسته بر سر من، دست می کِشی           پـرواز میدهی دل و جان را به بی کران

گـاهـی مـدیـنـه می بـری و گـاه کـربـلا           قـربان غـصّه های تو یا صاحب الزمان

بوی ظهـور می رسد از کـوچـه های ما           نــزدیک تـر شـده به اجـابت دعـای ما

دیگر دو بـال آرزوی مـا شکسـته است           از انــتـظار پـر شـده حال و هـوای ما

این هفته هم سه شنبه شب جمکران گذشت           پـاسخ نـداشت این هـمه، آقـا بـیای ما؟

ما از نـدیـدنت بـخــدا شـکـوه می کنـیـم           ای امــتــداد هــر شـب یـا ربـنــای مـا

این پنج روزه نوبت ما، کاش با تو بود           بـر روی رد پـای تو مـی بود پـای مـا

یک جمعه گریه های تو را درک میکنیم           عــجّـل، امـام  مـنـتـقــم  کـربـلای مـا

بین من و تو،جز منِِ من فاصله ای نیست           تو پیش منی، من ز تو دورم، گله ای نیست

ما مدعی و نفس پرستیم و صد افسوس           در خیل مریدان که دل یک دله ای نیست

پا بند شد آن کس که ز کوی تو گذر کرد           با ایـنکه درِ خـانۀ تو سلـسـله ای نیـست

با خــون دل از دوری تو ساز بسازیـم           و آن نغمه نوازیم که در چلچله ای نیست

«ما از تـو نداریم به غیر از تو تـمنا»           چون درّ وصال تو که ما را صله ای نیست

بی تو گذشت آن هـیجانـی که داشتیـم            آن عشق پـر شـرار نهانی که داشتیم

روزیّ مـا نـبــود بـبـیــنـیــم شـاه را            نـاکـام مـاند عـمـر جـوانی که داشتیم

دارد به سمت قبـر مرا میکشد کسی            طی شد بـدون یـار زمانی که داشتیم

حتی "دعای عهـد" مرا با وفا نـکـرد            سـمت گـنـاه رفت، تـوانی که داشـتیم

از بس زبانمان به دعـای تو لب نزد            "لکنت گرفت بی تو زبانی که داشتیم"

از بس گناه روی دلم را سـیـاه کـرد            پنهان شد آن عیار عـیـانی که داشتیم

این گرگ نفس آمد و ما را به خاک زد            با دوری از حضور شبانی که داشتیم

بی تـو چـقــدر زنـدگـی مـا تـبـاه شـد            مرداب شد همین جَـرَیانی که داشتیم

با دوری از توعمر به دردی نمیخورد            آجر شده است لـقمـۀ نـانی که داشتـیم

فکرم همه‌جا هست، ولی پیش خدا نیست           سجادۀ زر دوز که محراب دعا نیست!

گفـتند سر سجده کجـا رفـتـه حــواست؟           اندیشۀ سیّال من، ای دوست، کجا نیست؟

از شدت اخلاص من عالم شده حـیـران           تـعـریف نباشد، ابـداً قصد ریــا نیـست!

از کـمـیـّتِ کار که هر روز ســه وعده           از کیفـیتش نیزهمین بس که قضا نیست

یک‌ذره فقط کُندتر از سرعت نور است           هر رکعتِ من حائز عنوان جهانی‌ست!

این سجدۀ سهو است؟ و یا رکعت آخـر؟           چندی‌ست که این حافظه درخدمت ما نیست

ای دلبــر من! تا غم وام است و تــورم           محـراب به یـاد خــم ابـروی شما نیست

بی‌دغدغه یک سجدۀ راحت نتوان کـرد           تا فکـر من از قِسط عقب‌مانده جدا نیست

هر سکه که دادند دوتا سـکـه گـرفـتـنـد           گفتند که این بهرۀ بانکی‌ست،ربا نیست!

از بـس‌که پـی نـیـم ‌وجـب نانِ حـلالـیـم           درسجدۀ ما رونق اگرهست،صفا نیست

به به، چه نمازی‌ست! همین است که گویند           راه شـعـرا دور ز راه عــرفــا نـیـسـت!